Geboren Alblasserdammer Wim van Helden is inmiddels veertien jaar deejay bij Qmusic. Van ghettoblaster en Damdorp Radio naar vertrouwde stem bij één van de best beluisterde zenders van Nederland.

Tekst: Arco Bomgaars
Fotografie: Leona Meijer

Tussen één en vier uur ’s middags op werkdagen is Wim van Helden (35) hét geluid van Qmusic, die zijn luisteraars vanuit de in Amsterdam gesitueerde studio door de middag gidst. Waar hij als Alblasserdamse tiener ooit van droomde, is op een jongensboek met een happy radio-end uitgedraaid. ‘Wat typisch Wim van Helden is? Dat is lastig over mezelf te zeggen. Ik denk dat dat energiek is, positief en betrouwbaar. Ik durf soms best een opmerking te maken die de grens opzoekt, maar nooit om te shockeren. Ik durf ook het diepste van mezelf te laten zien. Dat is ook wel het fijne aan deze levensfase, vind ik. Dit is wie ik ben, daar mag je ook iets van vinden.

Tussen één en vier ’s middags zijn mensen vooral aan het werk en willen zij veel muziek horen, maar daarin ook goed begeleid worden. Met een glimlach en energie, maar je mag als deejay soms ook op de rem trappen en een verhaal delen. Over wat je bezighoudt of iets actueels dat bij veel luisteraars leeft.’

Herinneringen
Wim van Helden is zoals hij het zelf zegt ‘iemand die vooral in het heden leeft’, maar in 078Magazine wil hij ook terugkijken. Naar de tijd in ‘zijn’ Alblasserdam, waar hij – na zijn geboorte in het ziekenhuis in Dordrecht, opgroeide en 26 jaar woonde. ‘Mijn ouders, een deel van mijn familie en een paar oude vrienden wonen er nog. Voor mij staat Alblasserdam vooral voor fijne herinneringen. Alblasserdam is voor mij overzichtelijk, voor mijn gevoel kende ik er iedereen. Ik heb nog heel vaak als ik het dorp inrij dat ik de gezichten herken. Er verandert naar mijn idee ook niet zoveel. Dat is typerend. Alblasserdam is een veilig thuis geweest, waar ik met vriendjes op straat speelde en waar de school (Het Kompas), de korfbalvereniging (ckc Kinderdijk) en de bioscoop (De Wipmolen) om de hoek waren.’

Muziek speelde al op jonge leeftijd een belangrijke rol. ‘Mijn vader heeft orgel gespeeld in de kerk. Ik heb drumles gehad, maar daar haalde mijn moeder me vanaf omdat ik niet oefende. Thuis speelde ik op de piano de hits van de radio na.’
Die liefde voor muziek wakkerde ook de interesse voor het vak van radiomaker aan. ‘Van een overleden tante heb ik een soort ghettoblaster gekregen. Daar kon je mee opnemen, maar er zat ook een microfoontje in. Samen met een vriendje speelde ik radio, dat was toen ik tien was. Op mijn twaalfde ben ik vervolgens bij Damdorp Radio in Alblasserdam begonnen, na een advertentie in de lokale krant. Ze zochten vrijwilligers voor een programma van het Jongeren Informatie Punt (JIP). Ze hadden mensen nodig vanaf zestien jaar en ik zou dus eigenlijk kansloos zijn, maar heb het toch geprobeerd en kreeg een kans.’

Creativiteit
Vier jaar later belandde Wim bij Barendrecht FM, maar lonkte ook een andere carrière. ‘Ik deed de banketbakkersopleiding, dat zat ook in de familie. Mijn vader heeft het me afgeraden. Hij had snel door dat het niet voor mij weggelegd was. Ik heb wel netjes de opleiding afgemaakt en een jaar ervaring opgedaan bij een patisserie in Zwijndrecht. Mijn toenmalige baas heeft me later via Qmusic een mailtje gestuurd met de tekst ‘Je had toen al meer talent met een microfoon in je hand dan met een slagroomspuit’.’

Veertien jaar geleden kreeg hij een dubbele kans om dat talent nationaal te ontplooien. ‘Tot dan had ik niet het gevoel dat ik er klaar voor was. Ik had nog bij City FM, een regionale omroep, gewerkt maar werd er ook op gewezen dat ik een Alblasserdams accent had. Na logopedie te hebben gedaan, heb ik bij Qmusic, dat nog moest beginnen in Nederland, en bij Radio 538 gesolliciteerd. Op dezelfde dag kreeg ik van allebei een reactie. Op dat moment voelde ik me groter dan ik was, ik zweefde van blijheid. Eerst was ik huiverig om naar Q te gaan. Stel dat het niet zou slagen, dan zou ik voor altijd die mislukte deejay van die mislukte zender zijn.

Maar uiteindelijk is het een mooi jongensboek geworden. Ik zit helemaal op mijn plek. Ik ben ook echt een muziekliefhebber en die liefde deel ik heel graag. Daarom ben ik ook onderdeel van het team dat het muziekbeleid samenstelt voor Qmusic en de themakanalen. Verder gaat het om mensen inspireren en enthousiasmeren, juist jouw persoonlijke kant laten doorschemeren. Bij Qmusic willen we mensen 365 dagen per jaar een goed gevoel geven. Dat betekent niet dat je niet serieus kan zijn. Dat roept ook weer reactie op. Maar ik maak radio vanuit positiviteit, dat is mijn mindset.’

Perfectionistisch 
Televisie is geen ambitie voor Wim, al vindt hij het wel leuk om zijn mening over (nieuwe) muziek te geven in de ochtendshow van het AD, in EditieNL of bij RTL Boulevard. Ook een switch naar het burgemeesterschap, zoals Sjors Fröhlich onlangs maakte, ligt niet in de lijn der verwachting. ‘Politiek is heel interessant, maar vergt ook geduld. Het is heel belangrijk en interessant, maar geduld is niet mijn sterkste kant. Ik vind het heel fijn om elke dag met een doel bezig te zijn en na mijn programma te kunnen evalueren wat er goed en wat minder ging. Die snelheid van radio maakt het vak ook zo bijzonder.

Je krijgt de kans op een goede talk maar één keer, daarna is het alweer verdwenen. Radio is live, intiem en now happening.’ Sinds een kleine tien jaar woont hij inmiddels in Hilversum, samen met zijn vriendin Pauline en hun kinderen Lieve Zoë, Casper Lou en (in augustus geboren) Gijs Benjamin. En deelt hij zijn leven zowel professioneel als privé op social media. ‘Op de radio ben je een paar uur per dag, maar bereikbaar ben je tegenwoordig eigenlijk altijd. Ik heb nooit de ambitie gehad om bekend te worden, maar wel om erkend te worden. Ik wil de beste zijn in mijn soort. Mijn voorbeelden waren deejays die net als ik muziekintensieve programma’s maakten, zoals Gijs Staverman en Wouter van der Goes. Maar ik wilde hen niet nadoen, maar een eigen geluid creëren. Ik ben best wel perfectionistisch. Dat heeft me geholpen maar ook beperkt.

Waar ik over twintig jaar sta? Ik hoop dat ik dan nog fulltime met radio bezig kan zijn, want dat is het mooiste dat er is. Of ik dan nog bij Qmusic deejay kan zijn? Nederland vergrijst haha, dus je weet het niet. Maar het ligt er helemaal aan hoe de Nederlandse radiomarkt en Qmusic zich ontwikkelt.’

WIM’S FAVO TOP 5
John Mayer – In The Blood
Dit liedje stelt heel veel vragen en zet me altijd aan het denken. Het gaat over je thuis. In hoeverre bepaalt dat wie je bent? Ik kijk soms naar mijn kinderen en vraag me dan af: in hoeverre ben ik weer verantwoordelijk voor wie zij worden als ze groot zijn? Vrije wil is subjectief, maar toch hoop ik dat zij hun eigen keuzes durven maken. Dat heeft mij veel gebracht.

Coldplay & Avicii – A Sky Full Of Stars
Dit nummer is zowel emotioneel als euforisch. Ik heb het gedraaid toen ik op de radio bekendmaakte dat ik voor de eerste keer vader zou worden. Op dat moment had ik net mijn schoonvader, die voor mij echt een vader was, verloren. Dit nummer dekte die dubbele, tegenstrijdige lading voor mij.

Johnny Cash – Ring Of Fire
Mijn jeugd begon met Charly Lownoise & Mental Theo en Paul Elstak. En dat is nou net de periode die de boeken is ingegaan als tijd van heel veel hypes, maar van minder tijdloze muziek. Veel klassiekers heb ik met terugwerkende kracht ontdekt. Dit is misschien wel het minst coole nummer van Johnny Cash, maar juist het contrast met zijn doorleefde stem vind ik zo tof. Het krijgt meteen ziel en ik word er gewoon blij van.

Armin van Buuren & Trevor Guthrie – This Is What It Feels Like
Ik vind Armin van Buuren een koning als het gaat om verschillende muziekstijlen combineren, zonder dat het geforceerd wordt. Het is altijd een organisch geheel. Dit nummer is bijvoorbeeld ook in vele versies uitgebracht, en bijzonder genoeg blijven ze allemaal even goed overeind. Muziek is gevoel en dat is precies wat dit nummer in verschillende vormen met zich meebrengt, ‘This Is What It Feels Like’.

Kensington – Uncharted
Ik deel in mijn programma vaak mijn enthousiasme voor muziek. Ik laat luisteraars een beetje meekijken in mijn hoofd en hoop ze te inspireren door te delen wat muziek kan doen. Dit nummer gaat over een situatie waar je geen woorden voor weet te vinden. Dit nummer raakt precies de kern, juist door te benadrukken dat je het soms niet weet. Niet omdat het zo bedacht is, maar omdat het is ontstaan. Het is muziek in z’n meest pure en eerlijke vorm. Dit snijdt door alles heen. Vanaf de eerste seconde tot de stilte na de laatste noot.