Drie jaar geleden was Shimei Smith (28) dakloos. ’s Nachts sliep ze op een slaapzaal bij het Leger des Heils in Dordrecht, overdag pakte ze haar boeltje en zwierf door de stad. Sinds twee jaar is ze de trotse bewoonster van een huisje in Gorinchem.

Shimei doet stralend open. Ze ziet er verzorgd uit. Binnen is het aangenaam warm en de koffie is al gezet. Shimei wil dolgraag haar verhaal delen. Uit dankbaarheid. En om iets terug te doen voor de maatschappij. “In 2017 ben ik dakloos geworden door mezelf”, begint ze onomwonden. “Het was niet omdat ik geen geld had of dat ik schulden had, maar ik zou gaan samenwonen en ik had mijn huur al opgezegd. Die relatie liep stuk, dus toen was ik dakloos.”

Rebelse puber
Als baby van tien maanden is Shimei geadopteerd uit China. Ze groeide op in Leerdam, in een veilige christelijke omgeving: “Mijn ouders hadden alles voor mij over, maar waren daardoor ook te beschermend.” De overgang naar de middelbare school was enorm. Shimei kwam allerlei andere mensen tegen en wilde alles ontdekken en proberen. Ze werd een rebelse puber. Regelmatig kwam ze dronken of stoned thuis. Desondanks volgde ze de mbo-opleiding tot helpende en ging werken in de zorg. Inmiddels had ze ook een appartementje in Gorinchem. Het werken in de zorg viel echter tegen. Ze schreef zich in bij een uitzendbureau en kwam in de horeca terecht. “Ik had heel vaak sluitdiensten en dan ging ik daarna borrelen. Hartstikke gezellig. Maar laat opblijven en uitslapen zijn niet goed voor mij.” Ze kreeg psychische klachten, alcoholproblemen en een burn-out.

‘Zomerkamp’
In het begin kon Shimei nog bij familie en vrienden terecht: “Ik hopte een beetje van het ene adres naar het andere.” Dat ‘adreshoppen’ bracht Shimei uiteindelijk bij mensen van de kerk. Ondertussen kreeg ze een rebound-relatie met een jongen die ze al jaren kende. Maar eigenlijk zocht ze aandacht en troost. Na zeven weken kwam ze erachter dat
ze zwanger was. “Omdat ik niet met een geheim wilde blijven rondlopen, heb ik toen professionele hulp gezocht.” Met
haar ouders had ze op dat moment geen contact, de moeder van een goede vriendin fungeerde als tussenpersoon. Shimei kwam terecht bij het Leger des Heils in Dordrecht, omdat daar de dag- en nachtopvang voor de regio is. In het begin probeerde ze het als een soort ‘zomerkamp’ te zien. Dat lukte enigszins, het was immers mooi
weer. “Maar als je bijna vier maanden elke ochtend vroeg je spullen moet pakken en de straat op moet, houdt dat vakantiegevoel snel op.” Ze trok het zich bovendien erg aan dat er zoveel verschillende mensen met allemaal problemen waren. “Want achter ieder mens zit een verhaal. Niet alle mensen zijn alcohol- of drugsverslaafd.” Zelf had ze ook genoeg aan haar hoofd. Ze had geen ritme, moest afkicken van de alcohol en had last van haar hormonen. “En ondertussen groeide er een kindje in mij.” De verkreukelde envelop met echofoto’s, die ze altijd bij zich droeg, koestert ze nog steeds.

Eigen kamer
“Bij het Leger kreeg ik een vaste contactpersoon die meteen met mij aan de slag ging. Alles wat ik moest doen om vooruit te komen schreef ik op; wie ik moest bellen, wat ik moest opzoeken op internet, enzovoort.” Omdat de dag- en nachtopvang geen goede plek is voor iemand die zwanger is, werd geregeld dat Shimei naar Herstart ging, een afdeling waar ze haar eigen kamer had en waar 24-uurs-zorg was. Onlangs is de nachtopvang van het Leger des Heils verbouwd. De slaapzalen zijn vervangen door eenpersoonskamers, met eigen sanitair, waar de mensen ook overdag mogen blijven. Ze hoeven dus niet de straat op. Dit geeft de rust om te werken aan herstel, waardoor de stap naar een zelfstandig leven minder groot is. Shimei heeft via de voorziening Tijdelijk Wonen, waar ze ambulante begeleiding kreeg, uiteindelijk met een urgentieverklaring haar huidige woning gekregen. Sindsdien komt gezinscoach Annelies elke week langs om te helpen waar nodig; van het financiële huishoudboekje tot de opvoeding van haar dochtertje.

Rode tatoeage
Shimei krijgt ook veel hulp uit haar eigen netwerk. Zij hebben geregeld dat er een babykamer kwam en dat het haar kindje aan niets ontbrak. De tweede naam van Shimeis dochtertje, dat voluit Naira Germaine Hermanna Anna heet, verwijst naar een van Shimeis belangrijkste steunpilaren. Shimei heeft verschillende tatoeages met geloofsteksten die veel voor haar betekenen, maar alleen de namen van haar dochtertje zijn met rode inkt in haar hals getatoeëerd: “Omdat mijn dochtertje de enige bloedlijn is waarvan ik zeker ben.” Gelukkig is ook het contact met haar ouders weer goed. De roze wolk op het keukenmuurtje lijkt symbolisch. Ze lacht: “Dat heb ik gedaan toen Naira aan het kleien was; mijn creativiteit werd toen ook geprikkeld.”

Shimei heeft al veel stappen gezet, maar er is nog genoeg te doen. “Op het moment werk ik hard aan mezelf. Aan bepaalde problemen waardoor het toen niet goed met me ging.” En ze kijkt ook weer vooruit: “In de toekomst wil ik heel graag aan het werk als ervaringsdeskundige.”