Het klinkt als een sprookje, maar voor de Italiaanse Luigi Barone was het “de droom van zijn leven” toen hij op 26 april jl. werd onderscheiden met een lintje. En niet zomaar een lintje… Tot ieders verrassing werd Luigi onderscheiden als ridder in de orde van Oranje-Nassau!

✍🏻: Anne-Marie Loran 📸: Rob van der Teen

Zijn ogen glimmen van trots als de bescheiden Luigi zijn lintje laat zien. Hij wist werkelijk van niets en dacht dat hij die dag naar een bijeenkomst van de vereniging Dante Alighieri ging. Pas toen Luigi de burgemeester met zijn ambtsketting zag, voelde hij nattigheid. “Ik was echt ontroerd”, vertelt Luigi, “want ridder word je niet zomaar.”

De van oorsprong Venetiaanse Luigi woont sinds 1968 in Nederland. Als 22-jarige die net uit dienst kwam, wilde hij zijn vleugels uitslaan. Nederlands sprak hij niet. Maar het was de periode van de flowerpower, de wereld was open en vol idealisme en Luigi ging werken bij de jeugdherberg in Rotterdam. Toen hij op een avond naar de film ging, trof hij toevallig een vriend uit Italië die daar samen met Corrie was. De twee vonden elkaar “aardig” en een jaar later zijn ze getrouwd.

Vraagbaak
Luigi vond een baan bij de verzekeringsafdeling van de ABN, deed een cursus Nederlands bij Schoevers en werd voor collega’s al snel de vraagbaak op het gebied van de Nederlandse taal. Zijn talenkennis zou de rode draad in zijn leven worden. Want een jaar later ging hij werken voor het Registro Italiano Navale (RINA), de keuringsinstantie voor schepen die onder de Italiaanse vlag varen, en weer later bij het Italiaanse consulaat in Rotterdam. “Het ene moment was ik daar bezig met diplomawaarderingen, het andere met binnenkomende Italiaanse schepen. Maar ik hielp ook mensen met klachten over allerlei arbeidsomstandigheden of een geweigerde verblijfsvergunning.“ Ook deze sociale kant kenmerkt Luigi.

Intussen waren Luigi en Corrie verhuisd naar Dordrecht, waar Luigi op zaterdagmiddag Italiaanse les ging geven aan kinderen
van de Italiaanse club. Binnen de kortste keren werd hij ook penningmeester bij een stichting die buitenlandse werknemers opving en begeleidde. Bovendien begon hij met vrijwilligerswerk bij de Dordtse afdeling van Dante Alighieri.

Alsof al dit vrijwilligerswerk nog niet genoeg was, studeerde Luigi ook nog Italiaanse taal- en letterkunde en werd hij in 1980 beëdigd als vertaler. Niet verwonderlijk dus dat zijn zoons Sirio en Elio de liefde voor de Italiaanse taal en cultuur met de paplepel kregen ingegoten.

Pensioen
Door zijn werk bij het consulaat viel Luigi onder Italiaans contract, maar de Italiaanse overheid zorgde slecht voor in het buitenland geworven ambassadepersoneel. Daarom besloot Luigi samen met lokaal geworven uit andere landen om een eigen vakbond op te richten. Hij reisde er, vaak op eigen kosten, de hele wereld voor over. En met resultaat! De Italiaanse vakbond voor lokaal geworven ambassadepersoneel is een wereldwijde organisatie met 1.700 leden en een kantoor in Rome.

De 74-jarige ridder is inmiddels met pensioen, maar ‘stoppen’ staat niet in zijn woordenboek. In 2015 werd hij lid van de Comites, het comité van Italianen in het buitenland dat de Italiaanse staat adviseert. Ook is hij nog werkzaam als tolk en vertaler. En natuurlijk zet hij zich nog steeds vol passie in voor ‘Dante’. Kortom zijn lintje is meer dan verdiend! Luigi glimlacht: “Ik doe nog steeds wat ik altijd al deed.”

Italofielen
De vereniging Dante Alighieri, vernoemd naar de grote dichter en grondlegger van de Italiaanse taal, zet zich in om de Italiaanse taal en cultuur te verspreiden onder Italianen in het buitenland. Wereldwijd telt deze vereniging meer dan 400 afdelingen, waarvan 15 in Nederland. Luigi is voorzitter van de Dordtse afdeling die zo’n 125 leden heeft. “Dat zijn vooral Nederlandse Italofielen, die de taal wilden leren. Want taalonderwijs
is een belangrijke poot van de vereniging”, vertelt Luigi bevlogen. Daarnaast worden er culturele avonden en lezingen gegeven. En ook een kookworkshop of een Italiaanse film bij The Movies staan regelmatig op het programma.