Deze lente-uitgave staat in het teken van doelen en ambities. Verbeteren en groeien staan vaak centraal. En daar is natuurlijk niets mis mee, maar de valkuil is dat we vergeten waar het echt om gaat; dat we vergeten om ook te genieten in het moment. Zoals kinderen dat zo goed kunnen. Die zijn helemaal niet bezig met doelen, maar leven en spelen gewoon in het moment. Onze kinderen zijn daarmee een prachtige spiegel om ons eraan te herinneren wat het belangrijkste is.
Tekst: Peter de Deugd
Afgelopen oktober maakte ik een prachtige reis door Peru en schreef toen onderstaande brief aan het jonge kind in mij.
“Lieve jongen in mij”
Laat me je niet vergeten. Haal me over om te blijven spelen, hoe groot mijn dromen en ambities ook zijn. Laat ’t me maar me zien. Net als vroeger. De trucjes op ’t voetbalveld en op ’t pleintje. Hoe je ’t vliegtuig kon raken met je bal zo hoog. Met de crossfiets op crossbaan. Hoe je kon fietsen op je achterwiel. Zonder de angst om te vallen.
Als mijn meningen en doelen te hoogdravend en te serieus zijn. Haal me onderuit met een prachtige sliding zoals vroeger op ‘t voetbalveld. Zo één waarbij je gelijk weer opstond en de andere kant op dribbelde. Of als ik weer eens te rechtlijnig een snel oordeel heb, leer me die schaar nog een keer. Stuur me het bos in met die onnavolgbare beweging. En vervolg lachend je weg. Of als ik te snel wil. Geforceerd. Leer me weer achteruit schaatsen. Zigzaggend en eindigend met een pirouette, waarbij het ijs heerlijk opspatte. En dan weer verder te glijden, moeiteloos. Of als die lat te hoog ligt, het perfect moet zijn… leer me gewoon te springen. Net als vroeger over de sloot. En dat ’t dan niet uitmaakte als je dat niet haalde. En onder de modder thuiskwam. Leer me weer vies te mogen worden. Leer me verliezen. Lieve jongen, leer me steeds weer met jouw ogen te kijken. Te blijven spelen. Met m’n hoofd in de wolken en jouw voetjes op de grond.”
Instagram: centrumvoorbewustzijn